Falentijn

De dag waarop we massaal kaartjes, gedichtjes, bloemen en chocolaatjes naar elkaar sturen. De dag waarvan mannen beweren dat het een commerciële, welbedachte actie voor de maatschappij is. De dag waarop vrouwen in vreemde, hebberige wezens veranderen.

Wij vrouwen zijn zo snel tevreden

Een goed bedoelde ouderwetse roos maakt ons niet meer vrolijk. Aan knuffelbeertjes van gadgetwinkels hebben we niks. Een kaart is te makkelijk. We willen onze prins op het witte paard. Hij staat voor de deur, met een bos rozen. Hij ontvoert ons naar onbekende plekken. Tovert een fles champagne uit zijn jaszak. Hij laat ons de wereld proeven. Hij neemt ons mee naar een vijfsterrenhotel. We willen liefde. Of een musical. Of een weekend weg. Een serenade onder ons balkon.

Dat is toch allemaal niet nodig

Mijn vriendinnen en ik roepen al tijden tegen elkaar dat wij ‘niet aan Valentijn doen’. We verwachten niks. Toch grijpen we naar de telefoon om elkaar te vertellen wat we gekregen hebben. Lekker opscheppen. Wij vrouwen worden onverzadigbaar als cadeautjes om de hoek komen kijken. Verwachtingen bij Valentijn is solliciteren naar een emotionele uitbarsting. En ik kan het weten. Als puber kreeg ik op de middelbare school een valentijnskaart van mijn geheime liefde. Met een andere naam erboven. Zij kreeg ook een kaart. Met mijn naam. De prins in kwestie had zich vergist. Valentijn met een hoofdletter F.

Dit jaar hoef ik niet ontvoerd te worden. Ik ‘doe niet aan Valentijn’. De dag van de liefde gaat aan mij voorbij. Ik verwacht niks. Alleen een musical. Of een weekend weg.