Waarom freelancers in de wij-vorm praten
‘Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau…’
Op papier praatte ons Bea in de wij-vorm, alsof ze onderdeel is van een drieling. Of in ieder geval: sprak ze namens een hele groep. Dat heet de pluralis majestatis, meervoud van verhevenheid. De herkomst van het gebruik van deze persoonsvorm kent verschillende verhalen. Zo kan het afstammen uit de Romeinse tijd waar twee keizers over het land heersten en dus in meervoud praatten, of het komt voort uit het feit dat de vorst hoger staat dan wij in de keten. Belangrijker is, zeg maar.
Wij, de eenmanszaak
Goed, dat kan ik begrijpen. Bea is een belangrijk persoon. Maar waarom zijn er zoveel freelancers die in het meervoud over zichzelf praten? Vinden zij zichzelf net zo belangrijk als onze voormalige Koningin? ‘Wij, van […] gaan graag voor u aan de slag.’ Zomaar een zin die ik voor deze gelegenheid gejat heb van een concullega. Ik heb weleens samengewerkt met diezelfde concullega. Bleek dat ‘ie ook vanuit huis werkte, gewoon aan de keukentafel. Wat nou ‘wij’? Hij zat daar in z’n eentje!
To be honest: dat vind IK dus stom. Waarom zou je je anders voordoen dan dat je bent? Of misschien een betere vraag: waarom doe je alsof er meer dan één persoon op kantoor zit? Ben je dan belangrijker? Kan je dan ineens meer opdrachten aan? Denkt een potentiële opdrachtgever nou echt: ‘Oh, maar dat is geen simpele freelancer, zij zijn met meer…dan moet het wel snor zitten.’ Geloof ik dus niet hè.
Jij bent niet dom toch?
Vroeger werkte dat misschien, maar nu niet meer. Ik denk (hoop!) dat een gemiddelde opdrachtgever daar tegenwoordig wel doorheen prikt. Ik kan me voorstellen dat toen we net het internet ontdekten – en we nog allemaal lekker anoniem achter ons schermpje zaten – dat het gebruik van een wij-vorm best wat indruk maakte. Maar de opdrachtgever van tegenwoordig trapt daar toch niet meer in?
Tekstbureau Rotterdam schrijft niet. Ik wel.
Daarover gesproken, het blijft niet alleen bij de wij-vorm. Er is nóg zo’n gevalletje belangrijk doen en dat is het praten-alsof-je-bedrijf-een-mens-is. Komt vaker voor dan je denkt. Voorbeeld: ‘Bureau […] helpt je met het ontwerpen van geboortekaartjes.’ Knap bureau hoor, ik ken genoeg designers die dat zelf moeten doen. Gek toch? Waarom zeg je niet gewoon: ‘Bij Bureau […] helpen we je graag met het ontwerpen van geboortekaartjes.’ Het is toch het team dat het doet? Daar ben je toch trots op? It’s all about the people behind the product.
En dan nu…mijn bekentenis
Ik deed het vroeger ook. Niet dat bureauverhaal, maar wel het persoonlijke voornaamwoord in meervoud gebruiken. Toen ik als freelancer startte en net uit de schoolbanken kwam, was ik trots. Terwijl al mijn klasgenoten motivatiebrieven schreven en sollicitaties voorbereidden, liep ik naar de KvK. Dat vond ik nogal wat. Zo zei ik niet: ‘Ik ben een tekstschrijver’, nee joh. Wat ik wel zei was: ‘Ik heb mijn eigen bedrijf.’ Want dat klonk toch een stuk interessanter. Achteraf toch best een dom antwoord wanneer iemand op een netwerkborrel vraagt wat voor werk je doet. Die grootheidswaan is inmiddels verdwenen.
Waarom je de wij-vorm moet schrappen
Los van het feit dat ik tegenwoordig wat meer met twee benen op de grond sta, is er iets veel fijners aan het gebruik van de ik-vorm. Sinds ik op mijn (oude) website het persoonlijke voornaamwoord heb aangepast, krijg ik veel meer reacties en aanvragen. Sterker nog, ik zag het bouncepercentage van mijn websitestatistieken naar beneden gaan. Lijkt me genoeg stof om over na te denken.
Dus laten WE met z’n allen gewoon lekker onszelf zijn, we zijn immers niet zo belangrijk als onze geliefde Bea.
